Dla kogo powstała metoda Integracji Sensorycznej? Jakie zachowania mogą sygnalizować zaburzenia z zakresu SI?
Dla kogo przeznaczona jest terapia SI?
Pierwotnie, metoda ta powstała dla dzieci z trudnościami w uczeniu się, ponieważ zaburzenia z zakresu integracji sensorycznej mogą znacznie utrudniać lub nawet uniemożliwiać efektywne uczenie się. Jednak metoda ta może być stosowana jako stymulacja rozwoju dzieci o prawidłowym rozwoju psychomotorycznym oraz jako forma profilaktyki ewentualnych trudności w nauce. Dodatkowo terapia SI wykorzystywana jest w pracy z dziećmi: z ciąż wysokiego ryzyka, urodzonych przedwcześnie lub znacznie po terminie, po porodach powikłanych lub przez cesarskie cięcie, z opóźnieniem rozwoju mowy, z opóźnieniem rozwoju psychoruchowego, niedowidzącymi i niedosłyszącymi, z ADHD, z autyzmem oraz z zespołami wad genetycznych.
Nigdy nie jest zbyt wcześnie na konsultację z terapeutą Integracji Sensorycznej, który pomoże w dostarczeniu dziecku doświadczeń niezbędnych do prawidłowego rozwoju. Dodatkowo, należy podkreślić, iż dzieci nie wyrastają z zaburzeń z zakresu integracji sensorycznej – ich problemy powiększają się wraz z wiekiem, a dzieci uczą się jedynie wytwarzać kompensacje, aby poradzić sobie z trudnościami.
Co powinno nakłonić rodzica do konsultacji z terapeutą SI?
Poniżej przedstawiam listę wybranych zachowań, które wiążą się ściśle z zaburzeniami integracji sensorycznej. Należy rozważyć konsultację jeśli:
– jest nadmiernie płaczliwe, niespokojne,
– nie lubi mycia włosów lub twarzy podczas kąpieli, nie toleruje czynności takich jak: czesanie, obcinanie włosów, paznokci, mycie zębów, smarowanie kremem, czyszczenie uszu itp.
– nie toleruje metek przy ubraniach, preferuje zawsze tylko bardzo przylegającą lub luźną odzież/ materiał,
– opiera się przed przytulaniem, wygina się w łuk lub odpycha opiekuna,
– ma problemy z zaśnięciem i wybudzaniem się,
– występują problemy podczas posiłków,
-preferuje określone konsystencje jedzenia (np. papki), występują problemy z rozszerzaniem diety,
– ma problemy z ssaniem, żuciem lub połykaniem,
– przy jedzeniu czuje przymus ciągłego wycierania buzi i rąk,
– ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate),
– nie lubi zabaw, przy których można się pobrudzić,
– nie czuje, że się ubrudziło,
– nie potrafi ani chwili wysiedzieć w miejscu, cały czas jest w ruchu,
– nie raczkowało w ogóle lub raczkowała bardzo krótko (powyżej 12 m. życia),
– denerwuje go jazda samochodem, bujanie na huśtawce lub wręcz przeciwnie – cały czas mogłoby być bujane i kręcone,
– jest niezdarne, często się uderza o różne przedmioty (powyżej 12 m. życia),
– nie czuje, że się skaleczyło, uderzyło,
– nie lubi wchodzić na podwyższenia, czuje niechęć do zmian podłoża,
– nie lubi słuchać śpiewu, muzyki,
– mało wokalizuje lub w ogóle tego nie robi,
– nie odpowiada na polecenia słowne,
– jest wrażliwe na światło (zamyka oczy, denerwuje się, płacze),
– unika kontaktu wzrokowego,
– nie naśladuje rodzica (powyżej 10 m. życia),
– czynności samoobsługowe sprawiają mu problem, wykonuje je powoli i z duży trudem,
– wydaje się słabsze niż inne dzieci w jego wieku,
– sprawia mu trudność używanie otwartego kubka, łyżeczki i widelca,
– używa zbyt dużo siły do określonego zadania,
– jest ciągle w ruchu, non stop czegoś dotyka,
– ma trudności z równowagą: często się potyka,
– podczas siedzenia ma problemy z utrzymaniem pozycji, nadmiernie się rusza, spada z krzesła, kładzie się na stoliku itp.
– ma problemy z koncentracją, łatwo się rozprasza,
– jest nadwrażliwe emocjonalnie, impulsywne, łatwo się obraża,
– w porównaniu do rówieśników porusza się zbyt szybko lub za wolno,
– ma problemy z nauką nowych umiejętności ruchowych tj. jazda na rowerze, łapanie i rzucanie piłki,
– nie lubi rysować lub ma z tym problem,
– nie ma dominacji jednej ręki.