Jakie wyróżniamy sposoby oddychania? Który z nich jest dla nas najlepszy i dlaczego? W jaki sposób zbadać tor oddechowy u pacjentów?
Wyróżniamy 3 rodzaje toru oddechowego: piersiowo-żebrowy, brzuszny oraz szczytowy.
Tor piersiowo- żebrowy jest najbardziej efektywny, a więc najlepszy. Przy wdechu rozszerza się zarówno klatka piersiowa, jak i powłoki brzuszne. Pozwala to na otrzymanie maksymalnie dużej powierzchni dla przepony oraz wdychanego powietrza. Jest to fizjologiczny typ oddychania, niezbędny do prawidłowej fonacji oraz pracy mięśni i taśm powięziowych.
Tor brzuszny – często spotykany u mężczyzn oraz przy lordozie lędźwiowej. W takim przypadku przy wdechu rozszerzają się jedynie powłoki brzuszne, natomiast klatka piersiowa się nie unosi.
Tor szczytowy (obojczykowy) – jest bardzo mało efektywny, przy wdechu nie rozszerzają się powłoki brzuszne, a jedynie unoszą obojczyki. Taki typ oddychania ogranicza miejsce dla pracy przepony oraz objętość powietrza, które możemy pobrać. Dodatkowo jest to przyczyna mówienia z dużym wysiłkiem, powstawania napięć w obrębie obręczy barkowej oraz konieczności częstszego pobierania powietrza w trakcie mówienia. Dodatkowo, możemy liczyć się z konsekwencjami takimi jak „posklejanie” taśm powięziowych oraz struktur mięśniowych, szczególnie w okolicach klatki piersiowej i przepony.
Skoro już wiemy, dlaczego odpowiedni sposób oddychania jest tak istotny i w jaki sposób wpływa na sposób mówienia, możemy przejść do badania. O tym w jaki sposób zbadać tor oddechowy pisałam tu -> klik.
W kolejnym wpisie, wyjaśnię zasady pracy nad usprawnianiem prawidłowego toru oddechowego.